تو نيستي كه ببيني
چگونه عطرِ تو در عمقِ لحظه ها جاري است...

پس پيراهني

دوخته ي هزار عطر آهوكش

تو رازها از قوس قله هاي ولرم نهان كرده اي

ورنه سرانگشت تشنه به طعم ليموبنان

كي مي توانست از لمس بلور برهنه بگذرد ؟

همخوابه ي ابر و

رسيده ي خرما تويي

هواي شمالي ترين نافه هاي ني

هم در يكي شدن از تشنگي تويي

آبان هر چه اردي بهشت دي

تو ... دختر به هفت آسمان شسته ي من

رازهايي از اين دست

دريابان ديدگان من اند

كه هنوز

شاعرترين شبانه خوان سحرگاه بوسه ام

چرا چانه مي زني ؟

من هرگز به پرسندگان از چرا شكستن خويش

حساب پس نخواهم داد

بيا ‚ بي خيال

درگاه بسته چه مي داند

پس پيراهني اين همه برهنه پوش

آن دو فاخته ي كم رو

سر آسيمه ي آواز كدام علاقه اند

شعر : سید علی صالحی

نوشته ها كه «تويي» ؛ نانوشته ها كه «تويي»...

چگونه بال زنم تا به ناكجا كه تويي

بلندمي پرم اما ، نه آن هوا كه تويي

تمام طول خط از نقطه اي كه پر شده است

از ابتدا كه تويي تا به انتها كه تويي

ضمير ها بدل اسم اعظم اند همه

از او و ما كه منم تا من و شما كه تويي

تويي جواب سوال قديم بود و نبود

چنانچه پاسخ هر چون و هر چرا كه تويي

به عشق معني پيچيده داده اي و به زن

قديم تازه و بي مرز؛ بسته تا كه تويي

به رغم خارمغيلان نه مرد نيم رهم

از اين سغر همه پايان آن خوشا كه تويي

جدا از اين من و ما و رها ز چون و چرا

كسي نشسته در آنسوي ماجرا كه تويي

نهادم آينه اي پيش روي آينه ات

جهان پر از تو و من شد پر از خدا كه تويي

تمام شعر مرا هم ز عشق دم زده اي

نوشته ها كه تويي نانوشته ها كه تويي...

شعر: حسين منزوي

با چشم سخن گوی «تو»؛ گفتن نتوانم!

دارم سخنی با«تو» و گفتن نتوانم
وین درد نهان سوز نهفتن نتوانم
شادم به خیال «تو» ، چو مهتاب شبانگاه
گردانی وصل «تو» ، گرفتن نتوانم
چون پرتو ماه آیم و سایه ی دیوار
گامی ز سر کوی «تو» رفتن نتوانم
«تو» گرم سخن گفتن و از جام نگاهت
من مست چنانم که شنفتن نتوانم
دور از «تو» من سوخته در دامن شبها
چون مرغ سحر یک مژه خفتن نتوانم
ای چشم سخن گو! «تو» بشنو ز نگاهم
دارم سخنی با «تو» و گفتن نتوانم

شعر: شفیعی کدکنی

برای تو؛ که جهان هست می شود از«تو» !

و این چنین «تو» سبب شد که شب تمام شود

دهان بسته ی شاعر پر از کلام شود

ببارد از همه سو واژه های مست از تو

که نیست های جهان هست می شوند از «تو»

بیا و واژه برایم درون شعر بچین

که انتهای سکوت ابتدای توست! ببین!

سکوت راه غزل می زد و نمی ترسید...

و جاده داشت بدون عبور می گندید

که سر رسیدی و شولای عشق پوشیدی

و واژه واژه به من شعر ناب بخشیدی

سکوت زخمی و ترسان، گذاشت پا به فرار

که تا«تو» حاکم من باشی ای غزل! سردار!

«سکوت چیز بدی یود» من تمام! تمام!

آهای شعر قشنگ هزار بوسه! سلام!

شاعر : N/A

در نظر بازی ما بی خبران حیرانند ...

در نظر بازی ما بی خبران حیرانند

من چنینم که نمودم دگر ایشان دانند

عاقلان نقطه پرگار وجودند ولی

عشق داند که در این دایره سرگردانند

جلوه گاه رخ او دیده من تنها نیست

ماه و خورشید همین آینه می گردانند

عهد ما با لب شیرین دهنان بست خدا

ما همه بنده و این قوم خداوندانند

مفلسانیم و هوای می و مطرب داریم

آه اگر خرقه پشمین، به گرو نستانند

وصل خورشید به شب پره اعما نرسد

که در آن آینه صاحبنظران حیرانند

لاف عشق و گله از یار زهی لاف دروغ

عشق بازان چنین ، مستحق هجرانند

مگرم چشم سیاه تو بیاموزد کار

ورنه مستوری و مستی همه کس نتوانند

گر به نزهتگه ارواح برد بوی تو باد

عقل و جان گوهر هستی به نثار افشانند

زاهد ار رندی حافظ نکند فهم چه شد

دیو بگریزد از آن قوم که قرآن خوانند

گر شوند آگه از اندیشه ما مغبچگان

بعد از این خرقه صوفی به گرو نستانند

حضرت حافظ

برای تو؛ تکلم عاشقانه ی ابدیت...!

آن شب كه صبح روشن اندامت

از آسمان آينه بر من طلوع كرد

شمع بلند قامت خلوتسراي من

از خجلت برهنگي خويش مي گريست

من در كنار او

از پرتو طلوع تو بي خواب مي شدم

سر در ميان موي تو مي بردم

بر سينه ي بلند تو مي خفتم

تا با تو در برهنه ترين لحظه هاي خويش

محرم تر از تمامي آيينه ها شوم

…

ميل هزار سال تو را دوست داشتن

در من نهفته بود

من از تب طلايي چشمانت

آهنگ تند نبض تو را مي شناختم

قلب شتابناك جهان در تو مي تپيد

من ، طعم تشنگي را در بوسه هاي تو

هر بار مي چشيدم وسيراب مي شدم

در آن شب سياه زمستاني

دست تو ، آفتاب بهاران بود

من از لهيب دست تو بي تاب مي شدم

وقتي كه صبح پنجه به در كوبيد

انگشت هاي نرم تو چابك تر از نسيم

نازك ترين حرير نوازش را

بر پيكر برهنه ي من مي بافت

روح تو در تمام تن من

از رشته هاي موي

تا ريشه هاي دل جريان داشت

من ، شمع واژگون سحر بودم

من در تو مي چكيدم ، من آب مي شدم

اي مهربان دور

اكنون كه بر دو سوي جهان ايستاده ايم

آيا تو را به خواب توانم ديد ؟

يا در پگاه روشن بيداري

چون سايه در كنار تو خواهم خفت ؟

اي كاش در سياهي آن شب كه با تو رفت

از بوي گيسوان تو مي مردم

كاش آن شب از كرانه ي آغوشت

…. يكسر به بيكراني پرتاب مي شد

عاشقانه : نادر پور

«من؛ حظ حریق همیشه ی هیزم !
تو؛ گرم گونه های گٌر گرفته ...»

لیلی خودش را به آتش کشید
خدا سوختنش را تماشا می کرد
لیلی گر میگرفت ، خدا حظ می کرد
لیلی می ترسید
می ترسید آتشش تمام شود
لیلی چیزی از خدا خواست
خدا اجابت کرد
مجنون سر رسید
...
مجنون آتش هیزم لیلی شد
آتش زبانه کشید
آتش ماند
زمین خدا گرم شد

از کتاب «لیلی نام تمام دختران زمین»

«براي تو، براي ستاره ريز بي امان آغوشت»

اين روزها گريه ندارد هيچ سودي
من چه كشيدم بي تو...من...وقتي نبودي
يك روز من عاشق شدم قصه همين بود
يك روزمن...وقتي تو خيلي خوب بودي
چيزي درون سينه ي من ريخت پايين
بعد از تو و بعد از همان سير صعودي
من خواب ديدم كه ...نه!مي دانم كه يك روز
مي بينمت اما نه حالا،نه به زودي
مي خواهم از امروز زيباتر ببينم
نه تار و غمگين پشت عينك هاي دودي
پس تو مي آيي توي قلبم مي نشيني
آنهم بدون آزمون هاي ورودي
اما چرا مدرك بيارم با غم عشق؟
حالا خودت محكمترين بخش شهودي
مي ايستم پاي تو؛ پاي شعرهايم
روي دو تا پايي كه مي لرزد عمودي

شعر: دهداران

«برای تو؛ برای این همه بسیار...»

حالا که آمده ای!
. . .
حالا که آمده ای
مرور کن
این دفتر و این همه شعرهای ناشنیده را
که تو بودی و
ترا گم کرده بودند
. . .
حالا که آمده ای
نگران نباش
دانه ای را که کاشته ای
از سینه ام سر در می آورد

شعر: محمد رضا عبدالملکیان

« برای تو؛ من از دوستت دارم»

از تو سخن از به آرامی
از تو سخن از به تو گفتن
از تو سخن از به آزادی
وقتی سخن از تو می گویم
از عاشق،ازعارفانه می گویم
از دوستت دارم
از خواهم داشت
از فکر عبور در به تنهایی
...
من با سفر سیاه چشم تو زیباست
خواهم زیست
من با به تمنای تو خواهم ماند
من با سخن از تو
خواهم خواند
ما خاطره از شبانه می گیریم
ما خاطره از گریختن در باد
از لذت ارمغان در پنهان
ما خاطره ایم از به نجواها
من دوست دارم از تو بگویم را
ای جلوه ای از به آرامی
من دوست دارم از تو شنیدن را
تو لذت نادر شنیدن باش
تو از به شباهت از به زیبایی
بر دیده تشنه ام تو دیدن باش

شعر: یدالله رویایی

«برای تو، برای عطر روشن بوسه»

تو اتفاق منی ؛ با تمام من جوری

همیشه پیش منی؛ از منی ولی دوری

.
.
.
بریز امشب ما را؛ شهاب پشت شهاب
در آسمان غزل؛ پر ز شورش و شوری

که مست خاطر تو! اختیار دستش نیست
که اختیار تو یعنی؛ عدالت زوری

ایمان سیدآقایی